6. Meteora

De wekker gaat eerder dan verwacht. We zouden op de boot tot 04:00 uur kunnen slapen, hadden al een uur vertraging, maar worden al om 03:00 uur gewekt. Althans, we horen iedereen om ons heen overeind komen. Blijkt er een uur tijdsverschil te zijn... ai-jai-ai. Maar na een nummertje Johnny Cash en een bak koffie of thee, ben je weer heel wat waard.

We rijden Griekenland in en genieten van het grootse uitzicht en de meest fantastische zonsopgang die ik in tijden gezien heb. Weer een fotomomentje! Dit deel van Griekenland is veel ruiger dan ik had verwacht. Dwars door de enorme bergen rijden we richting de Meteora, kloosters die eeuwen geleden uit de rotsen zijn gehouwen. Werelderfgoed waar je niet langs mag rijden als je er toch in de buurt bent.

Op een mooie spot schieten we foto's van elkaar voor de Meteora. Aangekomen bij de kloosters gaan wij vrouwen eerst door een kledingtest. We moeten lange schorten voor en het liefst ook de schouders bedekken.

In een Grieks-Orthodox kerkje op de Meteora zie ik een priester in een lang zwart gewaad en zwart hoedje (beetje een Talib om te zien). Ik vraag hem wat nu het verschil is tussen het Russische en het Grieks-Orthodoxe geloof. We raken in een lang gesprek, erg leuk! De verschillen zitten 'm vooral in de liturgie en kunst. Het verschil met de Rooms katholieke kerk is veel groter. De orthodoxen geloven niet in hemel of hel, maar in het leven als inspirerende ademtocht. Je laat je inspireren door heiligen en Jezus, meer nog door hen dan door de Bijbel. Net als protestanten en katholieken lezen ze ook Augustinus.

Onderweg richting de Olympus, die we morgen willen beklimmen, zien we een schildpad. Aangekomen bij de Olympus twijfelen of we 'm gaan beklimmen of niet. 2917m is erg hoog en we moeten volgende week zaterdag alweer in Nederland terug zijn per auto, terwijl we ook graag voor langere tijd in Servië verblijven en ook nog Kroatië aan willen doen. We kiezen ervoor om de Olympus niet over te slaan en daarna gewoon wat meer te rijden.

Op zoek naar een plekje belanden we op een doodlopende weg. Onverwachts belanden we in een leuk tafereeltje. Want terwijl wij de bus proberen te draaien, gaat een grote deur in een dikke, hoge muur open. (Weer zo'n) talib-achtige, oude man steekt zijn hoofd om de hoek en bromt hard naar ons dat we zo snel mogelijk weg moeten gaan en maakt daarbij heftige gebaren. Waar zijn we beland?
"Gewoon rustig blijven," zegt Coen. En dat doen we. Wouter stapt zelfs uit om zich van de vriendelijke kant te laten zien. Hij knoopt een praatje aan met de talib, een Grieks-orthodoxe priester die ons plotseling een enorme watermeloen schenkt. Even later komen er nog 2 priesters om de hoek kijken. Ondertussen arriveert een jonge jongen met de fiets. Voordat hij het terrein oprijdt door het grote hek, kust hij de hand van de oudste priester.
De priesters zien nu ook de auto met aanhangwagen en concluderen daaruit dat we vast wel 2 watermeloenen kunnen gebruiken. Die krijgen we. Ik maak nog snel een foto (het mocht van ze) van Wouter met de 3 talibs en dan vertrekken we weer, op zoek naar een kampeerplaatsje. Wat een hilarisch moment! We voelen ons nu écht reizigers.

Onder aan de Olympus vinden we een kampeerplek. Het is al laat. De mannen koken dit keer. Terwijl we eindelijk op ons matje liggen om in slaap te vallen, komen er 2 vossen op bezoek. 1 is er zo brutaal dat hij aan de wandel gaat met een schoen. Een hoop gegil van de dames, een aantal (met houten planken) rondrennende mannen in boxers en na 20 minuten is het weer rustig. Wat een avontuur weer.